Holocaust Namenmonument: indrukwekkende plek van bezinning en verhalen

Het belang van het doorgeven van verhalen over de oorlog aan de volgende generatie groeit met de jaren. Ook een bezoek aan het Holocaust Namenmonument vergroot het historisch besef over de oorlog. Lopend langs alle stenen met namen van de slachtoffers dringt de omvang nog meer tot je door. 

Bij het Holocaust Namenmonument zat een oude vrouw op haar rollator. Ze keek stil voor zich uit naar een van de steentjes in de lange muur tegenover haar. Namen stonden erop, alle namen van de slachtoffers van de Holocaust. Ik keek even naar de vrouw en vroeg me af waar ze aan dacht, aan wie ze dacht. Dat durfde ik niet te vragen. Op een muurtje zat een man gebogen over een geplastificeerde plattegrond, de telefoon tegen zijn oor geklemd. Hij sprak in het Hebreeuws. Een naam zocht hij, in de eindeloze rij stenen.

Ik zag ze afgelopen zomer toen ik een bezoek bracht aan het Holocaust Namenmonument aan de Weesperstraat in Amsterdam. Het is eigenlijk niet in woorden te vatten hoe indrukwekkend het is om alle namen en stenen voor je te zien, 102.000. Je nogmaals de omvang te beseffen.

Verhalen blijven vertellen
Ik zoek naar woorden, omdat het zich allemaal zo moeilijk laat vangen in de juiste tekst. Ik ben afgestudeerd op dit onderwerp, de Jodenvervolging in Nederland. Ik ken de feiten, de cijfers, achtergronden. Het raakte mij desondanks diep om al die namen bij elkaar te zien, in het prachtige monument, ontworpen door Daniel Libeskind. Zelf zoon van een Holocaust-overlevende en ontwerper van het Jüdisches Museum Berlin, dat overigens ook een bezoek waard is.

In de aanloop naar vier mei horen we de verhalen over de oorlog, die worden doorgegeven aan de volgende generatie. Een bezoek aan dit monument met je kinderen in de meivakantie zal zeker bijdragen aan het vergroten van het historisch besef.

Ik las een oud interview met Libeskind in Het Parool waarin hij vertelt dat het Namenmonument is ontworpen in de vorm van de vier Hebreeuwse letters die het woord In Memoriam maken.

Duizenden stenen zijn blanco. Dit is voor de slachtoffers die nergens geregistreerd zijn. “Een plek voor meditatie en nadenken”, aldus Libeskind. Even later zegt hij in het interview: “Een nieuwe generatie is zich nu al minder bewust van de verschrikkingen van de oorlog. De herinnering moet leven gehouden worden als een vlam.”

Wil je mijn blogs graag in je mailbox ontvangen? Abonneer je dan hier op mijn nieuwsbrief.