Medisch Centrum West toont kracht van langzaam verhaal in snelle wereld

Dokter Erik, Jan en zuster Reinie: wie keek er in de 90s niet naar Medisch Centrum West? “Het is verbijsterend om te zien hoe zeer de tijden zijn veranderd. En hoe zeer we gewend zijn aan heel veel snelheid in het vertellen van een verhaal. We zijn dertig jaar verder, maar het is dertig keer zo snel.”

Een treffende observatie hoorde ik afgelopen zaterdag in de podcast Aaf en Lies lossen het wel weer op. Onderwerp van gesprek was dit keer de televisieserie Medisch Centrum West. Weet niet hoe het met jullie zat, maar wij zaten thuis iedere week voor de buis waarop alles voorbijkwam: van HIV, hersenbloedingen, verslaving, medische missers, tot terminale kanker en natuurlijk alle intriges tussen het verplegend personeel in operatiekamers, liften en pantry’s.

Bekijk de trage intro hieronder (tekst gaat door onder de foto).

Op Youtube staan nog verschillende oude afleveringen. Alleen al het intro lijkt eeuwig te duren in vergelijking met andere series. We zijn gewend geraakt aan snelle, flitsende series, maar toch laat het succes van Omroep Max met ‘We zijn er bijna’ en ‘Bed and Breakfast’ zien dat we nog steeds behoefte hebben aan ‘slow television’ en trage verhalen.

Ik zag nieuwe afleveringen voorbijkomen van de serie, maar die zijn logischerwijs een stuk hipper en sneller. Is het in ons gejaagde bestaan vol van korte beelden en snippers informatie niet juist lekker om achterover te leunen met een extreem traag televisieprogramma? Een interessante vraag.

Bekijk hieronder de slotaflevering van de serie, waarin er een virus uitbreekt in het ziekenhuis:

Wil je meer tips lezen over storytelling? Abonneer je dan HIER op mijn nieuwsbrief op Substack.