Dit zijn mijn beste tips voor verdieping en verstrooiing in vreemde tijden
Een van de boeken die echt iedereen nu zou moeten lezen is Afscheid van het oude Nederland van cultuurhistoricus René van Stipriaan. Hij analyseert bijvoorbeeld waar het populisme vandaan komt en plaats dit meer in de tijd. Ook duidt hij hoe de verzorgingsstaat in Nederland langzaam is afgebroken en waar de wortels zitten van het onbehagen in de samenleving. Dit boek had voor mij een hoog Cruijffiaans gehalte: je gaat het pas zien als je het door hebt. Een ding licht ik even uit. Zo beschrijft hij de zeven vinkjes van de populist, waar ook Wilders en Trump naadloos aan voldoen: het aanwijzen van een zondebok in specifieke bevolkingsgroepen, het angst zaaien, het schermen met de wil van het volk, het wegzetten van politieke tegenstanders als een vileine elite, het verdacht maken van de rechtstaat en de rechtelijke macht, het diskwalificeren van de serieuze nieuwsmedia en het beloven van een nostalgisch Nirwana. Lees dit boek!
Was Martha Stewart de eerste influencer ooit? Met haar kookboeken, televisieshows en magazines beïnvloedde ze menig huisvrouw. Door een droomwereld te creëren, die je kon nabootsen als je maar haar kookboek of blad zou lezen. Dan maakte je het perfecte kerstdiner, een spectaculaire tuin en richtte je een gezellig huis in. Ze bouwde een media-imperium rondom haar persoon, en was daarin in die tijd uniek. Haar bedrijf ging zelfs in 1999 naar de beurs. Eigenlijk wist ik niet zoveel over Martha Stewart tot ik de Netflix-documentaire Martha zag. Een intrigerend en, volgens mij, redelijk eerlijk portret van een vrouw die ook altijd weer lijkt op te staan als ze valt. Iemand die zichzelf opnieuw uitvindt. Martha Stewart lijkt mij buitengewoon slim, creatief en ook spijkerhard voor haar naasten en personeelsleden. Intrigerend is dat content maken een grote rol speelt in haar leven: van het maken van bladen, tot tv-shows en video’s voor social media. Daarom een heerlijke kijktip voor iedereen die meer wil leren over storytelling en content maken.
Vonne van der Meer bewonder ik om hoe ze het menselijk ongemak beschrijft en helemaal in personages kan kruipen. In haar nieuwe boek, de verhalenbundel Aan haar lippen lees je bijvoorbeeld een mooi verhaal over een man die verkleed als vrouw in de thuiszorg werkt: ongemakkelijk, pijnlijk en ook grappig.
En dan ook nog een museumtip: in het Rijksmuseum is tot 9 juni de expositie American Photography te zien. Het is eigenlijk het verhaal van Amerika vertelt aan de hand van foto’s. Over reclame, huisvrouwen, autobezit, segregatie en alle aspecten van de samenleving tussen 1839 en nu. Het zijn werken van topfotografen zoals Richard Avedon en Diane Arbus, maar ook onbekende en anonieme fotografen. Ik heb de laatste tijd het gevoel steeds minder van het land te begrijpen. De expositie biedt meer perspectief op zaken als the american dream en de geschiedenis van Amerika.
Dokter Erik, Jan en zuster Reinie: wie keek er in de 90s niet naar Medisch Centrum West? “Het is verbijsterend om te zien hoe zeer de tijden zijn veranderd. En hoe zeer we gewend zijn aan heel veel snelheid in het vertellen van een verhaal. We zijn dertig jaar verder, maar het is dertig keer zo snel.”
Een treffende observatie hoorde ik afgelopen zaterdag in de podcast Aaf en Lies lossen het wel weer op. Onderwerp van gesprek was dit keer de televisieserie Medisch Centrum West. Weet niet hoe het met jullie zat, maar wij zaten thuis iedere week voor de buis waarop alles voorbijkwam: van HIV, hersenbloedingen, verslaving, medische missers, tot terminale kanker en natuurlijk alle intriges tussen het verplegend personeel in operatiekamers, liften en pantry’s.
Op YouTube staan nog verschillende oude afleveringen en deze documentaire ‘Het geheim van Medisch Centrum West’.
(tekst gaat door onder de video).
Alleen al het intro lijkt eeuwig te duren in vergelijking met andere series. We zijn gewend geraakt aan snelle, flitsende series, maar toch laat het succes van Omroep Max met ‘We zijn er bijna’ en ‘Bed and Breakfast’ zien dat we nog steeds behoefte hebben aan ‘slow television’ en trage verhalen.
Ik zag nieuwe afleveringen voorbijkomen van de serie, maar die zijn logischerwijs een stuk hipper en sneller. Is het in ons gejaagde bestaan vol van korte beelden en snippers informatie niet juist lekker om achterover te leunen met een extreem traag televisieprogramma? Een interessante vraag.
